Elden Ring: Bloodhound Knight (Lakeside Crystal Cave) Boss Fight

Όπως ίσως γνωρίζετε, τα αφεντικά στο Elden Ring χωρίζονται σε τρία επίπεδα. Από το χαμηλότερο στο υψηλότερο: Field Bosses, Greater Enemy Bosses και τέλος Demigods and Legends.

Το Bloodhound Knight βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο, το Field Bosses, και είναι το τελικό αφεντικό του μικρού μπουντρούμι που ονομάζεται Lakeside Crystal Cave στη Liurnia of the Lakes. Όπως τα περισσότερα κατώτερα αφεντικά στο Elden Ring, είναι προαιρετικός με την έννοια ότι δεν χρειάζεται να τον σκοτώσετε για να προχωρήσετε την ιστορία.

Για να φτάσετε στο αφεντικό, πρέπει να πηδήξετε κάτω από πολλές πλατφόρμες ακριβώς κοντά στην αρχή του μπουντρούμι. Αυτό δεν ήταν προφανές για μένα στην αρχή, οπότε άρχισα να πιστεύω ότι δεν υπήρχε κανένα αφεντικό σε αυτό το μπουντρούμι. Αλλά αυτό θα ήταν πολύ εύκολο, οπότε φυσικά υπάρχει ;-)

Για ένα μικρότερο αφεντικό που βρέθηκε σε ένα από τα πρώτα μπουντρούμια στη Λιουρνία των Λιμνών, βρήκα αυτόν τον τύπο εκπληκτικά δύσκολο. Ή ίσως απλώς ήμουν κουρασμένος, κατάφερα σχεδόν να τον σκοτώσω στην πρώτη μου προσπάθεια, αλλά μετά πάλεψα πολύ στις επόμενες προσπάθειες. Αρκετά για να καλέσουμε τελικά σε βοήθεια με τη μορφή μιας ουρλιαχτής ομάδας ημι-ανθρώπινων πνευμάτων. Όχι ακριβώς ιππικό, αλλά δεν είχα αρκετά σημεία εστίασης για να καλέσω κάτι καλύτερο. Ίσως θα έπρεπε να το βάλω ως προτεραιότητα, καθώς το να έχω κάτι για να τραβήξω την προσοχή του αφεντικού έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα.

Αυτό το αφεντικό είναι πολύ γρήγορο και ευκίνητο και χτυπάει αρκετά δυνατά. Δυσκολεύτηκα να βρω μια στιγμή για να θεραπευτώ, γι' αυτό βοήθησε πολύ να ζητήσω βοήθεια. Αν και η κλήση των μάλλον αδύναμων ημι-ανθρώπινων πνευμάτων για αυτόν τον τύπο έμοιαζε κάπως με το να καλείς κρέας για να το βάλεις σε μύλο, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή του μακριά από μένα αρκετά ώστε να του κάνω κάποια ζημιά, οπότε εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους. Και λαμβάνοντας υπόψη πόσο με ενόχλησαν αυτοί οι ημί-άνθρωποι στο πρώιμο παιχνίδι με το ουρλιαχτό, την απείθαρχη συμπεριφορά τους και τη γενική απροθυμία να παραδώσουν τους ρούνους τους χωρίς μάχη, δεν αισθάνομαι πραγματικά άσχημα που η διάθεσή τους κέρδισε που άξιζε τώρα.

Εντάξει, εντάξει, και οι ημί-άνθρωποι είναι άνθρωποι. Ημί-άνθρωποι ;-)